Quodam die in Hungária, miles Rússicus supérbus in tabérnam venit ut bíberet Vodkam.

Et cum bíberet, vidit, et étiam audívit psíttachum. Psíttachus saepe dicébat, “Mors Communístis! Mors Communístis!”

Miles veheménter irátus est haec verba aúdiens, dixítque caupóni: “Cras íterum in hanc tabérnam véniam—si psíttachus ille adhuc in hoc loco est—mors tibi et psíttacho!”

Caupo tímuit multum. Cum ergo Communísta discessísset, caupo, tollens psíttachum suum, cum dolóre ivit ad sacerdótem, explicavítque ei difficultátem suam.

Cui sacérdos respóndit, “Fili mi, nulla difficúltas est. Ego étiam psíttachum hábeo. Dabo tibi psíttachum meum, et tuum accípiam.”

Revérsus est ítaque caupo, cum psíttacho sacerdótis.

Próximo die, cum novus psíttachus in tabérna esset, idem miles Rússicus in tabérnam venit, bibítque Vodkam. Cumque bíberet, semper psíttachum spectábat, exspectabátque audíre, “Mors Communístis!” Psíttachus autem haec verba non dixit.

Tandem, cum multam Vodkam bibísset, et nullum verbum ex psíttacho audivísset, miles in ira dixit psíttacho, “Euge, euge—Mors Communístis!” Et psíttachus celériter respóndit ei: “Dóminus det tibi id quod rogas, fili mi!”

Fine